Pedel zijn is een soort roeping. Het mooie is dat je steun en toeverlaat kunt zijn tijdens academische plechtigheden. Die vormen voor mij dan ook het mooiste van de universiteit: promoties, oraties en afscheidscolleges. Het blijft voor de betrokkenen altijd spannend. De partner, ouders, familie en vrienden zijn aanwezig, iedereen is op zijn paasbest. Ooit zei iemand die promoveerde: ‘Het voelt als een huwelijk met mijzelf.’ Het is altijd feest en iedereen is trots. Je maakt veel mooie dingen mee. Zo was er een schattige moeder die paranimf was van haar zoon. Zij vroeg: ‘Mijnheer de pedel, hij is óók jarig vandaag, kunnen we de promotieplechtigheid beginnen met het zingen van Lang zal-ie leven?’